Παρατηρητήριο Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη ...

... Ανάπτυξη που μόνο ο ενημερωμένος, ενεργός Πολίτης μπορεί να διεκδικήσει και να πετύχει !







Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

ΦΩΤΟΣΦΑΙΡΑ: Φροντίδα για τις λίμνες: Ένα ντοκιμεντέρ για τις λίμνες Κορώνειας-Βόλβης



και η διαβούλευση του CISD για τη διάσωση της λίμνης Κορώνειας 


Ένα σημαντικό ντοκιμεντέρ για το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την ποιότητα ζωής των Τοπικών κοινωνιών... 

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει και παρουσιάζει την επιστημονική φροντίδα του Φορέα Διαχείρισης των λιμνών Κορώνειας -Βόλβης της Κεντρικής Μακεδονίας καθώς επίσης και την διαβούλευση, που πραγματοποιεί το Παρατηρητήριο Πολιτών για την Αειφορία και Ανάπτυξη (CISD) με τον Φορέα και την τοπική κοινωνία. 



Δίνεται απάντηση σε σοβαρά ερωτήματα που σχετίζονται με την κατάσταση στην λίμνη Κορώνεια και την διατήρηση της λίμνης Βόλβης αλλά και σε άλλα που προκύπτουν από την προώθηση των έργων διάσωσης και ανάπτυξης του συμπλέγματος των δύο λιμνών.

Τα οικολογικά προβλήματα οι προκλήσεις και οι αναγκαιότητες της πράσινης ανάπτυξης, τα πολιτισμικά στοιχεία κάθε τόπου και η ανάδειξή τους απασχολούν την «Φωτόσφαιρα» που προσεγγίζει τις τοπικές κοινωνίες προσαρμοσμένη στις ραγδαίες κοινωνικές οικονομικές αλλαγές που συντελούνται στην Ελλάδα. 

Ποια είναι η στάση των πολιτών, και ιδιαίτερα των νέων, απέναντι στο περιβάλλον και την ιστορικότητα του τόπου τους; 

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες τους για την πόλη τους ή την ύπαιθρο; 

Πόσο ο εναλλακτικός τρόπος ζωής που προτείνει το οικολογικό κίνημα αγγίζει τις αξίες τους; 

Καλλιτέχνες, μουσικοί, φωτογράφοι, συγγραφείς, αρχιτέκτονες καταθέτουν την άποψή τους για μια άλλη ποιότητα ζωής. 

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Παπαηλιός
Δ/ση φωτογραφίας: Στέφανος Ευθυμιάδης

Παραγωγή:Ελληνική
Επιμέλεια: Χαρά Φράγκου

Παρουσιαστής: Χαρά Φράγκου








Περιβαλλοντική Αδειοδότηση και Ελεγκτικοί Μηχανισμοί σε εποχή κρίσης



Στη χώρα μας το σύστημα περιβαλλοντικής αδειοδότησης αλλά και η ορθή και γενικευμένη τήρηση των περιβαλλοντικών όρων παρουσιάζει σοβαρά ελλείμματα.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει, στην περίοδο οικονομικής κρίσης είναι να εμφανισθεί η μη τήρηση των κανόνων ως «αναγκαίο κακό», προκειμένου να διευκολύνει τις αναγκαίες για την ανάπτυξη επενδύσεις, καλλιεργώντας μάλιστα ένα αίσθημα ανοχής απέναντι στην περιβαλλοντική παραβατικότητα όπως συμβαίνει και στις άλλες πλευρές του δημόσιου βίου.
Μοιραία σε εποχή οικονομικής κρίσης η τάση αν όχι η επιλογή είναι η πλήρης «χαλάρωση» κάθε θεσμικής ή άλλης διαδικασίας που έχει έως σήμερα θεσμοθετηθεί στη χώρα μας, τόσο σε ζητήματα περιβαλλοντικής αδειοδότησης, όσο και περιβαλλοντικών ελέγχων.
Με το επιχείρημα της διευκόλυνσης των επενδύσεων και της στήριξης των επιχειρήσεων ελαχιστοποιούνται οι απαιτήσεις, αίρονται δεσμεύσεις και κανόνες, αποσύρονται πρόστιμα με την αιτιολογία ότι «δεν θα τα αντέξουν οι επιχειρήσεις που ελέγχονται και θα κλείσουν».
Βεβαίως, η χαλάρωση των περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων και ελέγχων ευνοεί αυτούς που δεν είναι διατεθειμένοι να τηρήσουν τους κανόνες λειτουργίας γιατί απαιτείται σημαντικό κόστος, ενώ η μη τήρησή τους, τους προσδίδει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι αυτών που τους τηρούν. Και αυτό έχει δύο πιθανές συνέπειες, ή οδηγεί σε δυσκολίες, έως και στο κλείσιμο αυτών που τηρούν τους κανόνες ή ρίχνει τα στάνταρτ λειτουργίας προς τα κάτω, συνολικά.
 Ότι από τα δύο αυτά συμβεί, είναι απευκταίο!
Ωστόσο, αν η μη τήρηση κανόνων είναι μία από τις βασικές αιτίες της κρίσης, δεν μπορεί να είναι το εργαλείο για την αντιμετώπισή της και κυρίως ούτε η μετά-κρίση εποχή θα πρέπει να μας βρει χωρίς ή με χαλαρούς κανόνες, άρα με χαμηλά επίπεδα συμμόρφωσης στην περιβαλλοντική νομοθεσία, θα οξύνει την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής, θα προσβάλει την δημόσια υγεία, ενώ παράλληλα θα δημιουργήσει στρεβλώσεις στην αγορά, δημιουργώντας οικονομικό πλεονέκτημα στους παρανομούντες, αλλά και αντιστρέφοντας το σύστημα δικαίου.
Την ίδια στιγμή το διεθνές νομικό και κοινωνικό περιβάλλον είναι ιδιαίτερα αυστηρό και απαιτητικό και η έλλειψη ξεκάθαρων κανόνων αδειοδότησης και τήρησης περιβαλλοντικών όρων θα δημιουργήσει τελικά ένα ακόμη πιο αρνητικό επενδυτικό περιβάλλον, αποστερώντας από τους παρανομούντες - ρυπαντές αλλά και από τους ενεχόμενους, λόγω αμέλειας ή ανικανότητας, οργανισμούς, το κύρος του αξιόπιστου συνομιλητή, καθώς θα αποστερείται των αναγκαίων στην αγορά εγγυήσεων.
Οι επιπτώσεις από αυτό θα είναι ακόμη πιο σοβαρές αν λάβουμε υπόψη ότι οι παρανομούντες – ρυπαντές θα τεθούν μοιραία εκτός αυτών των αγορών και θα οδηγηθούν σε μεγαλύτερη εσωστρέφεια.
Επιπλέον, βάλλεται η ίδια η Πολιτεία, καθώς θα αποστερείται αξιόπιστων θεσμών, τόσο προς τους πολίτες της, όσο και προς τους υποψήφιους σοβαρούς επενδυτές που αποφεύγουν να επενδύσουν σε ένα περιβάλλον όπου δεν υπάρχουν ή δεν τηρούνται σαφείς κανόνες.

Έτσι, η ευνοϊκή μεταχείριση των επενδυτών, πρακτική που ήδη ακολουθείται στα ζητήματα αυτά, θα αποβεί τελικά σε βάρος της ίδιας της ανάπτυξης καθώς αλλοιώνει τους κανόνες της αγοράς, αναπαράγει στρεβλώσεις και επιδεινώνει τη θέση της υγιούς επιχειρηματικότητας εντός και εκτός της χώρας.
Οι προσπάθειες πρέπει να κατατείνουν στη διαμόρφωση ενός σαφούς πλαισίου αρχών και κανόνων, στη θέσπιση δεικτών περιβαλλοντικής απόδοσης, αλλά και πολιτικών και εργαλείων που θα διέπουν εξίσου την αδειοδοτική και ελεγκτική διαδικασία με γνώμονα όχι μόνο την πρόληψη, αλλά και την «προφύλαξη».
Η επιδίωξη «συμμόρφωσης» θα πρέπει καταρχήν να βασίζεται σε ένα σαφές εθνικό αναπτυξιακό σχεδιασμό προσανατολισμένο στην αειφορία, με βασικό εργαλείο το εθνικό χωροταξικό και γνώμονα την «φέρουσα» ικανότητα των οικοσυστημάτων και παράλληλα σε ένα σαφές πλαίσιο κανόνων, ώστε να κατευθύνονται οι επενδύσεις στις κατάλληλες περιοχές μετά από την αναγκαία Στρατηγική Αξιολόγηση των Κινδύνων και κατά περίπτωση μια Ολοκληρωμένη Μελέτη Πρόληψης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Την ίδια στιγμή θα πρέπει να αναπτυχθεί μια συγκεκριμένη πολιτική αποκατάστασης της περιβαλλοντικής ζημιάς που θα επεκτείνεται σε προτάσεις που αφορούν σε υποδομές κρίσιμες για τη διαχείριση επικίνδυνων και άλλων αποβλήτων, μέσα από τις οποίες θα προκύπτουν και επενδυτικές προοπτικές.    
Για την αποτροπή και την πρόληψη το κλειδί είναι ο έλεγχος της συμμόρφωσης. Και προς τούτο δεν αρκεί το θεσμικό πλαίσιο (που υπάρχει), αλλά απαιτείται συνεκτική πολιτική βούληση ενδυνάμωσης των ελεγκτικών μηχανισμών σε κάθε επίπεδο, κεντρικό και περιφερειακό.
Ο σκοπός της ελεγκτικής λειτουργίας, που πρέπει συμμόρφωση, θα πρέπει να υλοποιείται και στην πράξη.
Η επιβολή προστίμων δεν αρκεί και δεν συμφέρει κανέναν (κράτος, κοινωνία, περιβάλλον, επιχειρήσεις).
Όλα τα πρόστιμα θα πρέπει να αποτελούν μέρος μιας γενικότερης διαδικασίας συμμόρφωσης και συστηματικής παρακολούθησης αυτής και αυτό απαιτεί αρμοδιότητα στους επιθεωρητές ώστε να μπορούν να επιβάλουν οι ίδιοι τα μέτρα άρσης των παρανομιών, αυθαιρεσιών και εφόσον απαιτείται να μπορούν να τιμωρούν με παραδειγματικό τρόπο τους ρυπαντές (σφράγισμα επιχειρήσεων, δημοσιοποίηση των ρυπαντών, κλπ.).
Αυτό προϋποθέτει, εκτός από το θεσμικό μέρος, εξειδικευμένο προσωπικό, κίνητρα, πόρους, εργαστήρια, κλπ.
Και να μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με την απολύτως ρεαλιστική αειφορική λογική, οι ανάγκες της ανάπτυξης, οι οποίες καθορίζουν εν πολλοίς και τη ζήτηση των φυσικών αγαθών, είναι αυτές που πρέπει να προσαρμόζονται στη φυσική προσφορά τους κι όχι το αντίστροφο, που είναι αυτό που συνέβαινε μέχρι σήμερα.
Μόνο έτσι η οικονομική ανάπτυξη θα είναι ηπιότερη, πλην όμως βιώσιμη και ρεαλιστική, οικολογικά εφικτή και κοινωνικά δίκαιη.
Εάν θέλουμε να κτίσουμε ένα μέλλον ευημερίας και προόδου, στη βάση μιας ανάπτυξης με κοινωνική συνοχή και οικολογική νομιμοποίηση ...
Για έναν κόσμο με διάρκεια και προοπτική, που πράγματι θα ανήκει σε όλους και όχι μόνο στους οικονομικά ισχυρούς.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ


Τα όρια της Ανάπτυξης ή Ποια Ανάπτυξη θέλουμε


Ο σημερινός τρόπος ζωής και Σκέψης έχει δείξει τα όριά του, ενώ τα παραδείγματα από τις αναπτυσσόμενες χώρες της Ανατολής, που δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε, θέτουν εν αμφιβόλω την καθολική ισχύ του δυτικού Τρόπου. Θεωρούμε πως βρισκόμαστε προ των πυλών νέων τρόπων θέσπισης των κοινωνιών, θεωρώντας δεδομένη τη βούληση του ανθρώπου να συμμετάσχει στην Ιστορία (του).


Η οικολογική κρίση είναι οικουμενική και μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικού ανταγωνισμού, μπορεί να θεωρηθεί ως το μεγαλύτερο από τα δεινά της σύγχρονης εποχής. Ορισμένες αιτίες της οικολογικής κρίσης μπορούν να ανιχνευθούν πολλά χρόνια πίσω, άλλες όμως είναι το αποτέλεσμα της συνδυασμένης εξέλιξης διαφόρων, συγκεκριμένων όμως, κοινωνικο-οικονομικών παραγόντων του τελευταίου αιώνα.


Ο έλεγχος της οικολογικής κρίσης απαιτεί χρόνο και επενδύσεις που θα σήμαναν την αναίρεση βασικών θεωρήσεων για τον κύκλο του κεφαλαίου. Ακριβώς όπως και στις κλασικές οικονομικές κρίσεις, οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο του φορτίου, ιδιαίτερα στις εξαρτημένες χώρες, με δεδομένη την αλληλεπίδραση της οικονομικής κρίσης με την οικολογική.


Η αυξανόμενη συνειδητοποίηση, σχετικά με την οικολογική κρίση που αναπτύσσεται ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, αντιπροσωπεύει μια σθεναρή αντίσταση και αμφισβήτηση στην ιδέα ότι η υπάρχουσα κοινωνική και οικονομική τάξη πραγμάτων είναι ικανή να εγγυηθεί τη συνεχή «πρόοδο για όλους» και ότι η κυριαρχία πάνω στη φύση είναι εγγενώς θετική και ότι όλα τα προβλήματα που έχουν σχέση με αυτήν μπορούν να λυθούν.


Η κρίση που περνάμε, εκτός από οικονομική, είναι κυρίως κρίση αξιών, αποτέλεσμα της πλήρους χρεοκοπίας του τεχνοκρατικού πολιτισμού μας, ενώ την ίδια στιγμή είναι και κρίση οικολογική, κρίση του πλανήτη και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε προσπάθειες για να ανατρέψουν τα μη βιώσιμα πρότυπα παραγωγής και κατανάλωσης.


Στη χώρα μας, ακόμα και σε εποχή κρίσης οι πολιτικές και πρακτικές εξακολουθούν να κινούνται στο χώρο είτε της θεωρητικής πολιτικολογίας, είτε της σκόπιμης αδιαφορίας για την ολοκληρωμένη διαχείριση των συστατικών μιας ισόρροπης εξέλιξης, ενώ το δυναμικό των Ελλήνων Πολιτών, παραμένει αναξιοποίητο και σκόπιμα καθοδηγείται είτε σε αδράνεια είτε στην παθητική αποδοχή στοχευμένων επιλογών μεμονωμένων συμφερόντων.


Ωστόσο, παρά την τροχοπέδη που αποτελεί η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης των Ελλήνων Πολιτών στα κατεστημένα συστήματα, το όραμα εξακολουθεί και υπάρχει, παράλληλα με πρωτοβουλίες και δράσεις δημιουργικής προοπτικής, ενάντια σε ασυνείδητες, σπασμωδικές αντιδράσεις, που ευκαιριακά χειραγωγούνται από κάθε είδους συμφέροντα.


Η ανάγκη για μια πορεία ριζικής αλλαγής και προσαρμογής στα διαφοροποιούμενα δεδομένα είναι περισσότερο από ποτέ υπαρκτή. Μια πορεία αλλαγής που θα επηρεάσει θετικά τους όρους της ποιοτικής μας εξέλιξης όχι μόνο σε ζητήματα επιβίωσης, αλλά και αξιοπρέπειας. Κοινή συνισταμένη μιας διαρκώς αυξανόμενης μερίδας της κοινωνίας των πολιτών αποτελεί η απαίτηση για μια συνεκτική και διαρκή πορεία προόδου, που θα εγγυάται σταθερότητα, ασφάλεια και ισορροπία ανάμεσα στην οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον.


Η παραδοχή της αειφορίας εισηγείται ένα νέο, βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, σύμφωνα με το οποίο οι αναπτυξιακές επιλογές προσαρμόζονται στη φύση και όχι το αντίθετο, που είναι τελείως ανέφικτο και απολύτως εξωπραγματικό.


Η βιώσιμη ανάπτυξη, που στηρίζεται στην ισόρροπη συμβολή των οικονομικών, των κοινωνικών και των περιβαλλοντικών παραμέτρων, είναι κατά βάση μια ανάπτυξη υπό όρους και προϋποθέσεις.


Είναι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει η οικονομική ανάπτυξη ρεαλιστική βάση, κοινωνική νομιμοποίηση και διάρκεια, αποτελώντας τη μόνη εγγύηση και ίσως και την τελευταία ευκαιρία, για τη συνέχιση της ζωής στη γη.


Με την αειφορική παραδοχή νομιμοποιείται η έννοια της ανάπτυξης, με την προϋπόθεση ότι η παγκόσμια οικονομία, δε θα συνεχίσει να είναι ανεξέλεγκτη. Ο έλεγχος δηλαδή της παγκοσμιοποίησης, για την επαναφορά της ανάπτυξης εντός των ορίων της φέρουσας ικανότητας της γης, από κοινού με τη διεθνή συνεννόηση και συνεργασία για την αντιστροφή της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, αποτελούν τις δύο βασικές προϋποθέσεις για την έξοδο από τη σημερινή κρίση, στην οποία οδήγησε η επιθετική ανάπτυξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.


Ο αγώνας για προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί βασικό συστατικό αυτού του αγώνα, καθώς το περιβάλλον, φυσικό και κοινωνικό, επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής μας.


Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το φυσικό περιβάλλον οφείλει να αντιπαλέψει το κοινωνικό, το ανθρώπινο περιβάλλον, που είναι οργανωμένο και δρα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να το καταστρέφει…


Το ζητούμενο, συνεπώς, είναι να ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, με βάση έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση, κάτι που απαιτεί μια διαφορετική θεώρηση της ίδιας της ανθρώπινης συμπεριφοράς.


Μια θεώρηση που θα πρέπει να ανατρέψει την αρχέγονη ιδέα της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση, πάνω στον πλανήτη, άρα και όλες τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού και της θρησκείας και δεν αντιλαμβάνεται ότι, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!


Η θεώρηση αυτή θα πρέπει να βασίζεται στην οικολογική αντίληψη, που αποτελεί την μόνη διαδικασία που μπορεί να συμβάλει στην αφύπνιση της συνείδησης και στην κατανόηση του νοήματος της ζωής, χωρίς υπακοή ή υποταγή των ανθρώπων σε μια πίστη ή σε μια ιδεολογία.


Η θεώρηση αυτή δεν θα πρέπει να ασκείται μόνο σ’ έναν οικολογικό ακτιβισμό αλλά βλέπει και θέλει και παλεύει να αναστρέψει τις καταστροφικές δομές του συστήματος και να εδραιώσει έναν καινούριο πολιτισμό.


Πρόκειται για μια επαναστατική διαδικασία, με την έννοια ότι η οικολογία στοχεύει να καταργήσει όλες τις αρνητικές δομές της κοινωνίας, χωρίς να επιζητά να φέρει και να εδραιώσει καμία εξουσία, αλλά κινείται από την πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να διορθώσουμε τις ζημιές που έκανε ένας ανθρωποκεντρικός- τεχνοκρατικός πολιτισμός με πρακτικές ανθρωποκεντρικού - τεχνοκρατικού πολιτισμού.


Περάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, βιώνουμε την ηλεκτρονική επανάσταση και η ποιότητα και το νόημα της ζωής μας έχει αλλοτριωθεί !


Το βασικό ερώτημα στο οποίο οφείλουμε καταρχήν να απαντήσουμε είναι ποια ανάπτυξη αναζητάμε, ως που πάει αυτή η ανάπτυξη και με ποια εργαλεία μπορούμε να την κινητοποιήσουμε και να την ελέγξουμε.


Αν θέλουμε να οραματιστούμε ένα ανθρώπινο μέλλον, οφείλουμε κατ’ αρχήν να το οραματιστούμε σε ανθρώπινη κλίμακα… κατά τον Σουμάχερ… «το μικρό είναι όμορφο» και σε ανθρώπινα μέτρα, άρα και μια βιώσιμη ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον, τον άνθρωπο, την κοινωνία!


Η οικονομία της αγοράς δεν αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο, αλλά ισότιμη προτεραιότητα, από κοινού με την αναδιανομή των κερδών της ανάπτυξης, με πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης, παράλληλα με την αξιοποίηση των δυνατοτήτων ρύθμισης, προκειμένου η ανάπτυξη να μην είναι ανεξέλεγκτη. Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό παρέχει ρεαλιστικές ευκαιρίες για την επαναφορά της ανάπτυξης εντός των πραγματικών ορίων και δυνατοτήτων του φυσικού κεφαλαίου, αποτελώντας έτσι το συγκριτικό πλεονέκτημα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, για την εφαρμογή των αρχών της Αειφόρου Ανάπτυξης.


Σύμφωνα με την παραδοχή της αειφορίας, η επίτευξη μιας ανάπτυξης με ηπιότερα χαρακτηριστικά, συμβατής με το περιβάλλον και τα όριά του, προβάλλει σήμερα ως η μόνη προοπτική για το μέλλον τις ζωής στη γη. Ένα μέλλον που για να είναι βιώσιμο και ρεαλιστικό, πρέπει να είναι συνυφασμένο με μια ελεγχόμενη και υπό προϋποθέσεις οικονομική ανάπτυξη.


Στο μοντέλο της βιώσιμης ανάπτυξης η οικονομία δεν είναι πλέον ανεξέλεγκτη, αλλά περιορίζεται και καθορίζεται απολύτως, από τα όρια του περιβάλλοντος και από τη διαθεσιμότητα των φυσικών αποθεμάτων. Πράγμα που σημαίνει ότι τα όρια της ανάπτυξης, θα πρέπει στο εξής να καθορίζονται από τη «φέρουσα ικανότητα» των φυσικών συστημάτων και όχι από τους πολιτικούς συσχετισμούς και τους οικονομικούς σχεδιασμούς.





Ωστόσο, επειδή το όραμα δεν αρκεί, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι το κοινωνικό σύστημα δεν βρίσκεται πλέον έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα σε αυτόν, άρα έχει υποστεί αλλοτρίωση ή μια μετάλλαξη της συνείδησης που αναπαράγει το σύστημα και δεν μπορεί να απαλλαγεί εύκολα από αυτό και ως εκ τούτου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρούμε διέξοδο μέσω μιας οικολογικής επανάστασης.


Γνωρίζουμε καλά ότι ενώ είναι εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν, είναι τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα, ο δρόμος που πρέπει να περάσει ο καθένας μας είναι ένας πολύ δύσκολος δρόμος.


Γιατί πάνω από όλα δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Υπάρχει εκπαίδευση.

Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση.

Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται για να βρούνε τη μηχανή του εύκολου κέρδους !

Ορισμένοι προσπαθούν να ζήσουν έξω από το σύστημα. Είναι μεμονωμένες προσπάθειες αυτοδιαχείρισης, που συχνά φαντάζουν σαν προσπάθειες αποφυγής του αγώνα που γίνεται μέσα από το σύστημα.

Η οικολογία βρίσκεται στην καρδιά της άμεσης δημοκρατία και στις μικρές κοινότητες και ίσως θα ήταν μια εύκολη λύση – ιδιαίτερα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, να πούμε "πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας»…

Ωστόσο το μεγάλο στοίχημα είναι να κερδίσουμε τον αγώνα μέσα από το σύστημα.

Οι μεμονωμένες, θετικές πρωτοβουλίες, που κινούνται στις αρχές της πολιτικής ή και της αστικής οικολογίας μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα και να τροφοδοτήσουν την προβληματική μας, ώστε να επιχειρηθεί ένα άνοιγμα προς την κοινωνία με στρατηγικές βιώσιμες επιλογές ικανές να επαναπροσδιορίσουν τον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.

Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει, καταρχήν, να ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη του ανθρώπου-πολίτη στον ίδιο του τον εαυτό. Να αντιληφθεί το τεράστιο ανεκμετάλλευτο δυναμικό ενέργειας και δράσης που διαθέτει, που είναι ικανό να ανατρέψει κατεστημένες και παρωχημένες νοοτροπίες και συμπεριφορές.

Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο, αφύσικο και παραπλανητικό, σ’ ένα σύστημα που καθαγιάζει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, που δε σέβεται την προσωπικότητα του ανθρώπου, τον υποτάσσει κάτω από μια εξουσία, σ’ ένα σύστημα που παράγει άχρηστα πράγματα, με οδοστρωτήρα την διαφήμιση.

Στο πλαίσιο αυτό οι άνθρωποι μεταλλάσσονται και παύουν να είναι άνθρωποι, μαθαίνουν να παίρνουν μονάχα και όχι να δίνουν. Άρα για να αλλάξουμε την κοινωνία πρέπει να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

Η κοινωνία είμαστε εμείς.

Δεν φεύγουμε απ’ την κοινωνία, αλλά συγκροτούμε μιαν άλλη στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Οι συγκρούσεις μας για να είναι γόνιμες πρέπει να στηρίζονται σε ένα υπόβαθρο πολιτισμού, αλληλοσεβασμού, αλληλοεκτίμησης, αναγνώρισης της διαφορετικότητας, κατανόησης των αναγκών του άλλου.

Άρα πρέπει να παράγουμε και πάλι πολιτισμό. Και πολιτισμός είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων και η παιδεία τους.
 
Μαργαρίτα Καραβασίλη
Αρχιτέκτων – πολεοδόμος – χωροτάκτης
Πρόεδρος Παρατηρητηρίου Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη
Πρ. Ειδική Γραμματέας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος & Ενέργειας ΥΠΕΚΑ

Απόβλητα: μέτρα από ΕΕ για βιώσιμη διαχείριση

Κάθε χρόνο, κάθε Ευρωπαίος πολίτης παράγει πάνω από 500 κιλά αστικών αποβλήτων, περισσότερο από το ένα τρίτο των οποίων πηγαίνει κατευθείαν στους χώρους υγειονομικής ταφής.

Ενώ ορισμένα κράτη μέλη καταφέρνουν να χρησιμοποιούν τους πόρους αυτούς για παραγωγικούς σκοπούς, και ανακυκλώνουν ή λιπασματοποιούν περίπου το 60% των αστικών αποβλήτων τους, άλλα αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη διαχείρισή τους.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εντείνει τις προσπαθειες για να βοηθήσει τα κράτη μέλη που υστερούν σε βιώσιμες πρακτικές διαχείρισης αποβλήτων, παρά το γεγονός ότι έχει επιτευχθεί σημαντική πρόοδος σε όλη την ΕΕ όσον αφορά τη διαχείριση αποβλήτων και την εφαρμογή της νομοθεσίας για τα απόβλητα. 

Στόχος είναι να παρασχεθεί η δέουσα αρωγή στα ως άνω κράτη μέλη ώστε να βελτιστοποιηθούν οι πολιτικές τους για τα απόβλητα διαμορφώνοντας προσαρμοσμένους χάρτες πορείας που να περιέχουν πρακτικές συστάσεις, με επίκεντρο την αποτελεσματική εφαρμογή της ενωσιακής νομοθεσίας για τα απόβλητα. 

Είναι γεγονός ότι πολλά κράτη μέλη εξακολουθούν να βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην υγειονομική ταφή και αυτό δεν συνάδει με τις προσπάθειες για μια Ευρώπη που να εκμεταλλεύεται αποδοτικότερα τους πόρους. 

Η ταφή των απορριμμάτων συνιστά τεράστια απώλεια πολύτιμων υλικών και χαμένη ευκαιρία για τη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας, την οικονομική ανάπτυξη και τη μείωση των επιπτώσεων των αποβλήτων στην ανθρώπινη υγεία. 

Ιδιαίτερα, κάτω από τις παρούσες οικονομικές συνθήκες θα πρέπει να βρούμε τρόπους για να βελτιώσουμε τη διαχείριση των αποβλήτων, και να την αξιοποιήσουμε ως έναυσμα για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, μετριάζοντας παράλληλα την πίεση που ασκείται στους φυσικούς πόρους.

Υπογραμμίζουμε καταρχήν την ανάγκη χρησιμοποίησης οικονομικών μέσων για τη βελτίωση της διαχείρισης των αστικών αποβλήτων, όπως η φορολογία και η απαγόρευση της υγειονομικής ταφής και της καύσης, συστήματα ευθύνης του παραγωγού, καθώς και κίνητρα για την προώθηση της πρόληψης δημιουργίας αποβλήτων, την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση (π.χ. συστήματα «πληρωμής κατά την απόρριψη»).

Επιπλέον, είναι αναγκαία η βελτίωση της παρακολούθησης και των στατιστικών στοιχείων, η εντατικοποίηση της χωριστής συλλογής, η καλύτερη διακυβέρνηση, η επικαιροποίηση των στρατηγικών διαχείρισης αποβλήτων, καθώς και μέτρα για την αύξηση της συμμετοχής του κοινού.

Οι μελλοντικές επενδύσεις στον τομέα της διαχείρισης αποβλήτων πρέπει να δώσoυν προτεραιότητα στην πρόληψη, την επαναχρησιμοποίηση, την ανακύκλωση και τη λιπασματοποίηση – που αποτελούν τις προτιμώμενες επιλογές στην ιεράρχηση των αποβλήτων οι οποίες ορίζονται στο Waste Framework Directive.

Οι κατευθύνσεις αυτές δίνονται στο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΠ) 2014-2020, της ΕΕ, στο οποίο νέες εκ των προτέρων προϋποθέσεις στο πλαίσιο των διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ ορίζουν ότι τα έργα που θα χρηματοδοτηθούν θα πρέπει να είναι συνεπή με την ιεράρχηση των αποβλήτων και να βοηθούν τα κράτη μέλη να εκπληρώσουν νομικά δεσμευτικούς στόχους της ΕΕ, όπως ο στόχος του 50% για την ανακύκλωση αστικών αποβλήτων.

Τα επόμενα βήματα

Η Ε. Επιτροπή προτίθεται να διοργανώσει πρόσθετα σεμινάρια για τη διαχείριση των αστικών αποβλήτων σε άλλα κράτη μέλη σε συνεργασία με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος.

Τα εθνικά σχέδια διαχείρισης αποβλήτων και τα προγράμματα πρόληψης της δημιουργίας αποβλήτων – τα οποία πρέπει να ολοκληρώσουν και να υποβάλουν στην Επιτροπή τα κράτη μέλη μέχρι το Δεκέμβριο του 2013 – θα αποτελέσουν αντικείμενο εις βάθος ανάλυσης.

Έχει επίσης ξεκινήσει διαδικασία για την επανεξέταση βασικών νομικά δεσμευτικών στόχων μέχρι το τέλος του 2014 που περιλαμβάνονται στη νομοθεσία περί αποβλήτων της ΕΕ. Η επανεξέταση μπορεί να οδηγήσει σε προτάσεις που αποσκοπούν στην ενίσχυση των υφιστάμενων στόχων για την τόνωση της αποδοτικής χρήσης των πόρων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΕΕ: Η Ελλάδα τρίτη στην Ευρώπη στις περιβαλλοντικές παραβάσεις και στους ΧΑΔΑ: 

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΕΡΙ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ & ΑΙΓΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ


ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΕΡΙ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ & ΑΙΓΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

 

1. Με το άρθρο 11 του νομοσχεδίου επέρχονται πλείστες όσες τροποποιήσεις στον ΚΩΔΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ( Κ.Δ.Ν.Δ.) και ειδικότερα:


1.1. Με την παράγραφο 5 προστίθεται νέα παράγραφος 3 στο άρθρο 87 του ΚΔΝΔ (ΣΥΝΘΕΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΛΟΙΩΝ – ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ) με την οποία διευρύνεται τα μέγιστα η μέχρι σήμερα εξαιρετική αρμοδιότητα του ΥΝΑ ο οποίος πλέον με απόφασή του θα καθορίζει την οργανική σύνθεση του προσωπικού Ε/Γ ή Ε/Γ-Ο/Γ πλοίου ξεχωριστά για κάθε πλοίο και η οποία σύνθεση θα διαμορφώνεται πλέον με βάσει τον απαιτούμενο αριθμό των ναυτικών για την στελέχωση των σωστικών μέσων και όχι ανάλογα με τους κόρους, την ιπποδύναμη, τις κλίνες ή τους επιβάτες όπως ισχύει σήμερα καταστρατηγώντας έτσι τις ισχύουσες διατάξεις περί καθορισμού των οργανικών συνθέσεων με Προεδρικά Διατάγματα που αφορά το σύνολο των πλοίων που εντάσσονται σε κάθε μία συγκεκριμένη κατηγορία.

Η δε απόφαση αυτή του Υπουργού, καίτοι δεν αναφέρεται ρητά στο κείμενο του νόμου, εντούτοις στην εισηγητική έκθεση αναφέρεται ότι ούτε δημοσιεύεται ούτε και θα αναρτάται στο διαδίκτυο λόγω του χαρακτήρα της ως ατομικής διοικητικής πράξης.

1.2. Με το εδάφ. γ της παραγράφου 6 τροποποιείται το άρθρο 164 του Κ.Δ.Ν.Δ (ΟΡΙΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗΣ Ε/Γ) και απελευθερώνεται πλέον το ισχύον σήμερα όριο των 35 των ηλικίας των Ε/Γ ή Ε/Γ-Ο/Γ πλοίων.

1.3. Με την παράγραφο 7 με την οποία και τροποποιείται το άρθρο 168Α του ΚΔΝΔ (ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ Ε/Γ- Ο/Γ) καταργείται η υποχρέωση περί ηλικίας του πλοίου και επιπλέον παρέχεται η δυνατότητα αντικατάστασης του πλοίου κατά την διάρκεια δρομολογιακής περιόδου.

1.4. Με την παράγραφο 8 με την οποία και τροποποιείται το άρθρο 165 του ΚΔΝΔ (ΑΚΤΟΠΛΟΪΑ) απελευθερώνονται έτι περαιτέρω οι προϋποθέσεις παραλαβής επιβατών από τα τουριστικά πλοία που έχουν δικαίωμα περιηγήσεων από ενδιάμεσους ελληνικούς λιμένες αφού πλέον καταργείται η προϋπόθεση των επιβατών- περιηγητών κατά ομάδες. (groups)



2. Με το άρθρο 19 του υπό ψήφιση νομοσχεδίου (ΝΑΥΤΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΠΟΝΤΟΠΟΡΑ ΦΟΡΤΗΓΑ) επέρχεται ευθεία κατάργηση των ΣΣΕ και των ελεύθερων διαπραγματεύσεων για την σύναψή τους κατά παράβαση τον των διεθνών συμβάσεων εργασίας (98 ΔΣΕ και της ΜLC) και του Συντάγματος της Χώρας αφού πλέον παρέχεται η δυνατότητα σύναψης ατομικών συμβάσεων εργασίας μεταξύ της εργοδοσίας και του έλληνα ναυτικού για την ναυτολόγησή του σε θέση κατωτέρου πληρώματος σε φορτηγά πλοία χωρητικότητας μεγαλύτερης των 3.000 κοχ νηολογημένα σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 13 του ν.δ. 2687/1953 (ποντοπόρα πλοία) ως και σε ιδιωτικά σκάφη αναψυχής ανεξαρτήτως σημαίας , πράγμα το οποίο είναι πλέον ή βέβαιον ότι θα ζητηθεί να επεκταθεί και στις λοιπές κατηγορίες πλοίων.

Ο συσχετισμός ισχύος της παραπάνω ρυθμίσεως με την διάρκεια ισχύος των διατάξεων του Ν. 4093/2012 ουδεμίαν εγγύηση παρέχει ως προς την διαφαινόμενη προσωρινή ισχύ της άνω ρύθμισης αφού ο ν. 4093/1212 δεν έχει ρητή ημερομηνία λήξεως.

Επίσης με την παράγραφο 3 του άνω άρθρου 19 στους ούτως πως ναυτολογούμενους προβλέπεται ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 12 του ν. 3569/2007 πλην όμως για την ούτως πως εισφοροαπαλλαγή των πλοιοκτητών επιβαρύνεται τον προϋπολογισμό του ΝΑΤ.

3. Περαιτέρω με τις ρυθμίσεις άρθρου 27 περί φυλάκων παροπλισμένων πλοίων κ.ο.κ. επέρχεται καταστρατήγηση των ΣΣΕ αφού πλέον δεν κατοχυρώνεται ότι και οι αποδοχές και οι όροι εργασίας των προσλαμβανομένων συνταξιούχων φυλάκων θα πρέπει να είναι οι αυτές όπως και των ενεργεία ναυτικών με άμεσο αποτέλεσμα να χάνονται θέσεις εργασίας ενεργών ναυτικών.

4. Με τις ρυθμίσεις του άρθρου 30 (ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΓΕΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ) Ε/Γ – Ο/Γ προβλέπεται για το διάστημα από 1/11 έως και 31/3 δραστική μείωση του ½ και πλέον των μέχρι σήμερα θεσμοθετημένων από το 1974 οργανικών συνθέσεων των ναυτεργατών των γενικών υπηρεσιών (προσωπικό οικονομικών υπηρεσιών, προσωπικό τροφοδοσίας, προσωπικό ενδιαιτημάτων και προσωπικό μαγειρείων) , από τα Ε/Γ και Ε/Γ-Ο/Γ με άμεσες τις εκ της μειώσεως αυτής επιπτώσεις τόσο στο εν λόγω προσωπικό όσο και στην ασφάλεια του πλοίου και των επιβαινόντων.

5. Με το άρθρο 37 του ν/σ (ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΕΠΙΤΑΞΗΣ) ναι μεν εκ πρώτης όψεως καταργείται το άρθρο του προηγουμένου σχεδίου περί επίταξης πλην όμως στην ουσία δεν καταργείται η επίταξη και η με τον τρόπο αυτό ευθεία καταστρατήγηση του δικαιώματος απεργίας, αφού συνιστάται με το άνω άρθρο ειδική Διοικητική Επιτροπή Ναυτικών Επιτάξεων και Ναυλώσεων η οποία και αποτελεί Όργανο του Υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου.
6. Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις του άρθρου 38 του ν/σ (ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΕΝΔΟΜΕΤΑΦΟΡΕΣ) επέρχονται τροποποιήσεις στον Ν.2932/201 με τις οποίες και:

6.1. Καταργείται από το άρθρο Τρίτο του Ν. 2932/2011 η πρόβλεψη ότι για την δρομολόγηση του πλοίου η υποχρέωση να συγκεντρώνει το πλοίο τις νόμιμες προϋποθέσεις της ελληνικής νομοθεσίας και αρκεί νυν να συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις για την εκτέλεση ενδομεταφορών στο κράτος μέλος που είναι νηολογημένο.

6.2. παρέχεται η δυνατότητα, κατά την διάρκεια δρομολογήσεως του πλοίου αντικαταστάσεως του πλοίου με μεγαλύτερη ή μικρότερη μεταφορική ικανότητα, έστω και εάν δεν ανήκει στον αυτό πλοιοκτήτη (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) και κυρίως χωρίς όμως καμία πρόβλεψη για την τύχη και τον αριθμό του προσωπικού και στις δύο αυτές περιπτώσεις αντικατάστασης.

6.3. καταργείται η ισχύουσα δεκάμηνη δρομολόγηση των συμβατικών ακτοπλοϊκών πλοίων και η επτάμηνη των ταχυπλόων με άμεσο αποτέλεσμα, πλέον της αναστατώσεως στην ομαλή σύνδεση των νησιών και στην ευθεία απώλεια θέσεων εργασίας.

6.4. παρέχεται η δυνατότητα επιπλέον διακοπής εκτέλεσης δρομολογίων μέχρι σαράντα πέντε ημέρες με δυνατότητα έτσι για περαιτέρω απολύσεις.

7. Με τις ρυθμίσεις του άρθρου 55 (ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΕΡΙΗΓΗΤΙΚΩΝ ΠΛΟΩΝ ΜΕ ΞΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ) του υπό ψήφιση νομοσχεδίου παρέχεται πλέον η δυνατότητα μεταφοράς επιβατών και σε τουριστικά περιηγητικά πλοία με σημαία τρίτων χωρών.

ΡΥΠΑΝΣΗ ΑΠΟ ΑΙΘΑΛΟΜΙΧΛΗ:ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΑΣΤΟΧΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ: ΤΑ ΛΑΘΗ - ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ - ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ



Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας σε συνεργασία με το Παρατηρητήριο Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη διοργάνωσε Ημερίδα με θέμα:

«Ρύπανση από αιθαλομίχλη. Το χρονικό άστοχων επιλογών: τα λάθη, οι επιπτώσεις, οι λύσεις».

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του ΤΕΕ, (Νίκης 4, 1ος όροφος), την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013, με ώρα έναρξης 10:00.

Κατά την ημερίδα διερευνήθηκαν συστηματικά όλες οι πτυχές και οι παράμετροι του προβλήματος της ρύπανσης από την αιθαλομίχλη στις πόλεις μας, και συνέβαλε :

· Στην αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών και στη διαμόρφωση δέσμης άμεσων δράσεων για την αντιμετώπιση του προβλήματος ,

· στην σύνθεση ρεαλιστικών και εφικτών προτάσεων για την λήψη ολοκληρωμένων μέτρων και ενεργειών (νομοθετικών και θεσμικών) από τα συναρμόδια Υπουργεία.



ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ


Θεοχάρη Χριστίνα, Συντονίστρια της ΟΕ, Συντονίστρια Θεμάτων Κλιματικής Αλλαγής του ΤΕΕ
Καραβασίλη Μαργαρίτα, Πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Πολιτών για την Αειφόρου Ανάπτυξη 
Αραβώσης Κωνσταντίνος, Επιμελητής ΜΕ Θεμάτων ΥΠΕΚΑ του ΤΕΕ
Βιτωράκη Μαρία, Γενική Γραμματέας Παρατηρητηρίου Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη
Ελευθεριάδου Σοφία, Επιθεωρήτρια Περιβάλλοντος
Ζιώγας Χαραλάμπος, Μέλος ΜΕ Θεμάτων ΥΠΕΚΑ του ΤΕΕ
Μπαλαράς Κωνσταντίνος, Επιμελητής ME Επιθ/σης Περ/ντος και Ενέργειας του ΤΕΕ
Νικολόπουλος Σπυρίδων, Επιμ. ΜΕ Θεμάτων Γεν. Γραμ. Χωροταξίας και Αστικού Περιβάλλοντος του ΤΕΕ 

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ



ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ CISD